Το παρόν αποτελεί μια καταγραφή της προσπάθειας κατασκευής ενός fairing μεταβλητού ύψους για BMW F 650/800 GS, με υλικά εμπορίου και χαμηλότερου κόστους από ότι στην αγορά αντίστοιχων after market αξεσουάρ τα οποία δοκιμάστηκαν και προέκυψαν ανεπαρκή ή ...απλώς ακριβά. Παρόλα αυτά μελετήθηκαν, μετρήθηκαν και πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν σαν έμπνευση για τον "Ίκαρο".
ΦΑΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΚΑΛΟΥΠΙ
Παίρνουμε μια ζελατίνα που ξέρουμε ότι δουλεύει σωστά αεροδυναμικά, έστω και σε απλή μορφή (χωρίς να προεκτείνεται και να μαζεύει, κλπ κλπ) και φτιάχνουμε από αυτή ένα καλούπι από πολυεστέρα (για χαμηλό κόστος). Το συγκεκριμένο φτιάχτηκε από τρία στρώματα fiberglass και πολυεστέρα, αφού το πρωτότυπο καλύφθηκε με αρκετά στρώματα αποκολλητικού υγρού PVA.
Προσοχή!: ο πολυεστέρας περιέχει στυρένιο που είναι επιβλαβές για τον οργανισμό, ύποπτο για καρκίνο, τοξικό για το δέρμα, τα μάτια, τα πνευμόνια και επιβλαβές για τον εγκέφαλο. Χρησιμοποιείστε μάσκα, προστατευτικά γυαλιά, γάντια και καλύψτε κάθε σημείο του δέρματος που μπορεί να έρθει σε επαφή με το υλικό. Δουλεύετε σε καλά αεριζόμενο χώρο. Το fiberglass είναι επίσης ερεθιστικό για τα μάτια και το δέρμα.
Πριν κόψουμε την τελική μορφή του σημειώνουμε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο επάνω του τις αρχικές διαστάσεις, τα ύψη που θέλουμε να κόψουμε και ενδεχομένως τις τρύπες του αρχικού όπου βιδώνει με τις βάσεις της μοτοσικλέτας. Κάτω η εσωτερική πλευρά του καλουπιού με τοποθετημένη μέσα της την μεσαίου ύψους ΟΕΜ ζελατίνα της μοτοσικλέτας η οποία είναι ύψους 27 εκατοστά.
Τα διαδοχικά σημάδια επάνω τους είναι στα 30 εκατοστά, στα 33 εκατοστά, στα 35 και στα 43 εκατοστά και αντιστοιχούν σε ύψη ανάλογων aftermarket ανεμοθωράκων της αγοράς.
Επέλεξα αρχικά το ύψος των 32 εκατοστών ώστε ακόμα και με πλήρως κλειστή την επιπλέον ζελατίνα να προστατεύεται επιπλέον εξοπλισμός τοποθετημένος πάνω από τα όργανα (GPS, κινητό τηλέφωνο, κλπ), αλλά να αφήνει μία απόσταση ασφαλείας από το πρόσωπο ακόμα και σε πτώση προς τα μπροστά. Επίσης η δημιουργία του καλουπιού δίνει την δυνατότητα να επέμβει κανείς στο τελικό σχήμα που θέλει να έχει η βάση του φέρινγκ.
ΦΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΒΑΣΗ ΖΕΛΑΤΙΝΑΣ
Μέσα στο καλούπι από πολυεστέρα απλώνουμε διαδοχικά στρώματα αποκολλητικού υλικού PVA. Όταν στεγνώσει απλώνουμε διαδοχικά στρώματα από εποξική ρητίνη και ειδικό ύφασμα fiberglass. Σημαντικά για την διαδικασία είναι οι συνθήκες στο χώρο που δουλεύουμε. Υγρασία γύρω στο 60-70% και θερμοκρασία από 20 μέχρι 30 βαθμούς κελσίου.
Έξι διαδοχικά στρώματα αργότερα το αφήνουμε να στεγνώσει για μερικά 24ωρα και αφαιρούμε το πολυεστερικό καλούπι. Το άσπρο υλικό γύρω του είναι το fiberglass ύφασμα που έχει κοπεί αρκατά μεγαλύτερο από το καλούπι ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή εφαρμογή.
ΦΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: ΦΙΝΙΡΙΣΜΑ ΒΑΣΗΣ
Τα μαύρα σημάδια είναι μαρκαρισμένα σημεία που μετέφερα στο εποξικό από το πολυεστερικό καλούπι. Στη συνέχεια αφαιρούμε το έξτρα αυτό υλικό με εργαλείο τύπου Dremel. Έτσι από αυτό:
Μετά από αρκετό "σκάλισμα" και το πρώτο φινίρισμα στις άκρες με κυλινδρικό μικροτριβείο, καταλήγουμε σε κάτι που μόλις "απελευθερωθεί" και πλυθεί με νερό είναι κάτι σαν αυτό:
Μέχρι τώρα το αποτέλεσμα είναι ενθαρρυντικό. Το κομμάτι που έχω στα χέρια μου έχει πολύ καλό στην υφή και δείχνει να έχει εξαιρετική αντοχή, παρότι παρουσιάζει ελάχιστο βάρος (θα ζυγιστεί μετά την τελική αεροδυναμική δοκιμή του).
συνεχίζεται...
ΦΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΦΙΝΙΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ
Εδώ είμαστε σε γνώριμα νερά. Γυαλόχαρτο -τρίψιμο- πλύσιμο- στέγνωμα- ξανά τρίψιμο- ξανά πλύσιμο -ξανά στέγνωμα -στοκάρισμα (αυτό είναι μιά άλλη ιστορία καθότι το εποξικό έχει τα δικά του "γούστα" ;) ) και ξανά μανά τρίψιμο. Μετά το δοκιμάζουμε στη μοτοσικλέτα, να δούμε πως της "πέφτει", μετράμε, ξαναμετράμε και μαρκάρουμε για τρύπημα.
Τρυπάμε, φινίρουμε και το εγκαθιστούμε για πρώτη φορά. Για να έρθει να γίνει σένιο, στο τέλος άλλη μία στρώση εποξικού. Μετάπετάμε τάπες στο βαρέλι και περιμένουμε να στεγνώσει...
