Η ΑΡΧΗ

Το παρόν αποτελεί μια καταγραφή της προσπάθειας κατασκευής ενός fairing μεταβλητού ύψους για BMW F 650/800 GS, με υλικά εμπορίου και χαμηλότερου κόστους από ότι στην αγορά  αντίστοιχων after market αξεσουάρ τα οποία δοκιμάστηκαν και προέκυψαν ανεπαρκή ή ...απλώς ακριβά. Παρόλα αυτά μελετήθηκαν, μετρήθηκαν και πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν σαν έμπνευση για τον "Ίκαρο". 

ΦΑΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΚΑΛΟΥΠΙ

Παίρνουμε μια ζελατίνα που ξέρουμε ότι δουλεύει σωστά αεροδυναμικά, έστω και σε απλή μορφή (χωρίς να προεκτείνεται και να μαζεύει, κλπ κλπ) και φτιάχνουμε από αυτή ένα καλούπι από πολυεστέρα (για χαμηλό κόστος). Το συγκεκριμένο φτιάχτηκε από τρία στρώματα fiberglass και πολυεστέρα, αφού το πρωτότυπο καλύφθηκε με αρκετά στρώματα αποκολλητικού υγρού PVA.

Προσοχή!: ο πολυεστέρας  περιέχει στυρένιο που είναι επιβλαβές για τον οργανισμό, ύποπτο για καρκίνο, τοξικό για το δέρμα, τα μάτια, τα πνευμόνια και επιβλαβές για τον εγκέφαλο. Χρησιμοποιείστε μάσκα, προστατευτικά γυαλιά, γάντια και καλύψτε κάθε σημείο του δέρματος που μπορεί να έρθει σε επαφή με το υλικό. Δουλεύετε σε καλά αεριζόμενο χώρο. Το fiberglass είναι επίσης ερεθιστικό για τα μάτια και το δέρμα.

Πριν κόψουμε την τελική μορφή του σημειώνουμε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο επάνω του τις αρχικές διαστάσεις, τα ύψη που θέλουμε να κόψουμε και ενδεχομένως τις τρύπες του αρχικού όπου βιδώνει με τις βάσεις της μοτοσικλέτας. Κάτω η εσωτερική πλευρά του καλουπιού με τοποθετημένη μέσα της την μεσαίου ύψους ΟΕΜ ζελατίνα της μοτοσικλέτας η οποία είναι ύψους 27 εκατοστά.

Τα διαδοχικά σημάδια επάνω τους είναι στα 30 εκατοστά, στα 33 εκατοστά, στα 35 και στα 43 εκατοστά και αντιστοιχούν σε ύψη ανάλογων aftermarket ανεμοθωράκων της αγοράς.

Επέλεξα αρχικά το ύψος των 32 εκατοστών ώστε ακόμα και με πλήρως κλειστή την επιπλέον ζελατίνα να προστατεύεται επιπλέον εξοπλισμός τοποθετημένος πάνω από τα όργανα (GPS, κινητό τηλέφωνο, κλπ), αλλά να αφήνει μία απόσταση ασφαλείας από το πρόσωπο ακόμα και σε πτώση προς τα μπροστά. Επίσης η δημιουργία του καλουπιού δίνει την δυνατότητα να επέμβει κανείς στο τελικό σχήμα που θέλει να έχει η βάση του φέρινγκ.

ΦΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΒΑΣΗ ΖΕΛΑΤΙΝΑΣ

Μέσα στο καλούπι από πολυεστέρα απλώνουμε διαδοχικά στρώματα αποκολλητικού υλικού PVA. Όταν στεγνώσει απλώνουμε διαδοχικά στρώματα από εποξική ρητίνη και ειδικό ύφασμα fiberglass. Σημαντικά για την διαδικασία είναι οι συνθήκες στο χώρο που δουλεύουμε. Υγρασία γύρω στο 60-70% και θερμοκρασία από 20 μέχρι 30 βαθμούς κελσίου.

Έξι διαδοχικά στρώματα αργότερα το αφήνουμε να στεγνώσει για μερικά 24ωρα και αφαιρούμε το πολυεστερικό καλούπι. Το άσπρο υλικό γύρω του είναι το fiberglass ύφασμα που έχει κοπεί αρκατά μεγαλύτερο από το καλούπι ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή εφαρμογή.

ΦΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: ΦΙΝΙΡΙΣΜΑ ΒΑΣΗΣ

Τα μαύρα σημάδια είναι μαρκαρισμένα σημεία που μετέφερα στο εποξικό από το πολυεστερικό καλούπι. Στη συνέχεια αφαιρούμε το έξτρα αυτό υλικό με εργαλείο τύπου Dremel. Έτσι από αυτό:

Μετά από αρκετό "σκάλισμα" και το πρώτο φινίρισμα στις άκρες με κυλινδρικό μικροτριβείο, καταλήγουμε σε κάτι που μόλις "απελευθερωθεί" και πλυθεί με νερό είναι κάτι σαν αυτό:

Μέχρι τώρα το αποτέλεσμα είναι ενθαρρυντικό. Το κομμάτι που έχω στα χέρια μου έχει πολύ καλό στην υφή και δείχνει να έχει εξαιρετική αντοχή, παρότι παρουσιάζει ελάχιστο βάρος (θα ζυγιστεί μετά την τελική αεροδυναμική δοκιμή του).

συνεχίζεται...

ΦΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΦΙΝΙΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ 

Εδώ είμαστε σε γνώριμα νερά. Γυαλόχαρτο -τρίψιμο- πλύσιμο- στέγνωμα- ξανά τρίψιμο- ξανά πλύσιμο -ξανά στέγνωμα -στοκάρισμα (αυτό είναι μιά άλλη ιστορία καθότι το εποξικό έχει τα δικά του "γούστα" ;) ) και ξανά μανά τρίψιμο. Μετά το δοκιμάζουμε στη μοτοσικλέτα, να δούμε πως της "πέφτει", μετράμε, ξαναμετράμε και μαρκάρουμε για τρύπημα.

 Τρυπάμε, φινίρουμε και το εγκαθιστούμε για πρώτη φορά.  Για να έρθει να γίνει σένιο, στο τέλος άλλη μία στρώση εποξικού. Μετάπετάμε τάπες στο βαρέλι και περιμένουμε να στεγνώσει... 

ΦΑΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΜΕΤΡΗΣΕ ΔΥΟ ΚΑΙ ΚΟΨΕ ΜΙΑ...

Ή όταν η μέτρηση ακριβείας καμπύλων επιφανειών -σε τρισδιάστατα αντικείμενα- μπορεί να σε οδηγήσει στην παράνοια. Ειδικά με τα ασύμμετρα ανοίγματα για τα φώτα του F 800 GS, οι γραμμές μπορεί εύκολα να φαίνονται λάθος αλλά να μετρώνται σωστά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Που είχαμε μείνει; 

Α, ναι στο φινίρισμα... Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι το φινίρισμα μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ και τρίψε αστάρωνε να ξεχαστείς. Μετά θυμάσαι ότι δεν έχει νόημα να έχεις μια απόλυτα φινιρισμένη βάση αν δεν δουλέψει τελικά το όλο κόλπο. Οπότε μετά από καλό αστάρωμα, δύο χέρια μαύρο ματ και πάμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Αν δουλεύει σωστά, το λύνουμε και το ξαναφινίρουμε σε βαθμό τελειότητας. Αν όχι είναι κρίμα να μακελεψεις κάτι εντελώς φινιρισμένο. Άσε που ο νόμος του Μέρφυ λέει πως συνήθως προσπαθώντας να να κάνεις τις τελευταίες μικροδιορθώσεις κάποιο εργαλείο θα σου φύγει και ..."φτού!" πάμε πάλι φινίρισμα. Οπότε:

Για ζελατίνα επιλέξαμε plexiglass, πάχος 4 χιλιοστά, εντελώς διάφανο, το οποίο διαμορφώθηκε ανάλογα με dremel και σε υψηλή θερμοκρασία, ώστε να ακολουθεί ακριβώς την καμπύλη της βάσης.
  

ΦΑΣΗ ΕΚΤΗ: ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΖΕΛΑΤΙΝΑΣ

Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν αφού οι πιθανότητες είναι αρχικά άπειρες. Επέλεξα τον απλούστερο μηχανισμό με την ζελατίνα να "γλιστράει" πάνω σε δύο αλουμινένιους οδηγούς -"ράγες". Μέσα τους ειδικά διαμορφωμένα "παξιμάδια" όπου θα βιδώνουν οι βίδες της ζελατίνας για να ασφαλίζουν στο επιθυμητό ύψος.

Βίδες, ράγες, παξιμάδια, ροδέλες κλπ κλπ από υλικό που να μην σκουριάζει (αλουμίνιο, ή γαλβανιζέ). Οι βίδες όσο το δυνατόν αεροδυναμικότερες και με κεφάλι allen Νο 4. Οκ οι περισσότεροι κατασκευαστές βάζουν βίδες με λαβή που να επιτρέπει να χαλαρώνεις την ζελατίνα με το χέρι. Βολικό μεν αλλά παρκάρω συχνά έξω και δεν μου αρέσει η ιδέα να φύγει κάποιος με την ζελατίνα μου.

Άλλωστε με τις allen Νο 4 φτάνει ένα μικρό "αλενάκι" στην τσέπη ή το tank bag (ιδανικά στο μπρελόκ της μηχανής) για να κάνεις την δουλειά σου. Μόνο εσύ. Και ένα μικρό μυστικό. Οι βίδες allen ξεβιδώνουν με αντίστοιχου μεγάθους torx. Διαλέγουμε λοιπόν allen No 4, γιατί θα μπορεί να ξεβιδώνει και να βιδώνει με το torx Νο 25 που περιλαμβάνεται στο κιτ εργαλείων της μοτοσικλέτας και βρίσκεται κάτω από τη σέλα.  

Για αποστάτες ανάμεσα σε ζελατίνα και βάση θα πειραματιστούμε με κάτι σε αλουμίνιο που να δίνει απόσταση μεταξύ τους γύρω στα 3 εκατοστά. Λογικά η ροή αέρα ανάμεσα στις δύο επιφάνειες θα σβήνει τον βόμβο της υποπίεσης πίσω από την κορυφή της ζελατίνας, εξισώνοντας την διαφορά πίεσης με μικρή αλλά επικεντρωμένη ροή αέρα. Ίδωμεν.

 

Και για όσους ψοφάνε για νούμερα: Συνολικό βάρος κατασκευής 1060 γραμμάρια. Δηλαδή 100 γραμμάρια από μία απλή ζελατίνα από plexiglass! Χάρη στο εποξικό, κατ' αναλογία, το βαρύτερο πράγμα στην όλη κατασκευή είναι οι... βίδες! Ακολουθεί το plexiglass ζελατινάκι -μήπως να πάω σε 3mm ...χμ mental note- και μετά τα αλουμινένια στηρίγματα.  Το εποξικό είναι δε το ανθεκτικότερο από όλα τα άλλα με μάξιμουμ πάχος τα 3 χιλιοστά!

ΦΑΣΗ ΕΒΔΟΜΗ: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ

Με την ζελατίνα στο χαμηλότερο δυνατό σημείο. Ύψος από προβολέα 33 εκατοστά. 

Με την ζελατίνα σε πλήρη ανάπτυξη: 45,5 εκατοστά.

Μέγιστο φάρδος -στη βάση- 46 εκατοστά. Πλάτος ζελατίνας στην κορυφή 31 εκατοστά.

Yes, it works! τουλάχιστον στατικά ανεβοκατεβαίνει με μόλις δύο στροφές ξεβίδωμα και χωρίς πίεση ή ζόρι. Με το ένα χέρι. Και με γάντια μηχανής.

Και στην συνέχεια έλεγχος για να βεβαιωθούμε 

ότι δεν βρίσκει σε καμία πλευρά το τιμόνι στο όλο κατασκεύασμα σε full lock δεξιά και αριστερά. Όχι σαν έναν διάσημο κατασκευαστή που πούλαγε πανάκριβη κατασκευή που στο αριστερό full lock (ω ναι σε αυτό που κλειδώνει το τιμόνι!) σε κάποιες μοτό έβρισκε το τιμόνι και ζόριζε την ζελατίνα (ναι ξέρω άσχετο, αλλά δεν κρατήθηκα!).

 

Επόμενο στάδιο: Δοκιμή στο δρόμο, σε ταχύτητες, ανέμους και σε ανώμαλο έδαφος. Αααααα και βάση gps οπωσδήποτε... Και αυτός ο μηχανισμός έτσι θα μείνει; Χμ...