Τελικά εντόπισα το πρόβλημα που έχει κάθε φέρινγκ. Το βλέπεις κάθε μέρα. Και μάλιστα το βλέπεις από την "άσχημη" πλευρά του, την από μέσα. Εξωτερικά ο Ίκαρος είναι μιά χαρά. λειτουργικά επίσης. Αλλά ο καιρός έκλεινε και δεν ένιωθα ότι η υπόθεση Ίκαρος δεν ήταν έτοιμη για επίλογο ακόμα. Αλλά για άλλη μιά φορά δεν μπορούσα να βρω τι θα έπρεπε να αλλάξει. Αλλά είχα καιρό...
Οπότε άρχισα να μαζεύω feedback από όσους το χρησιμοποιούν και όσους το έχουν δει και να 'ναι καλά το ίντερνετ! Οι πρώτοι είχαν δύο βασικές ερωτήσεις. Η πρώτη αν μπορεί να γίνει κάτι ώστε να μην πρέπει να βγάλεις τα γάντια σου και να στριμώξεις τα δάχτυλα σου ανάμεσα στα όργανα και το φέρινγκ για να λύσεις τα παξιμάδια και να ανεβοκατεβάσεις το μηχανισμό. Λογικό. Όλο και κάποιος θα παρασφίξει τις βίδες και δεν θα μπορεί να τις ξεσφίξει εύκολα. Από την άλλη πλευρά δεν είναι και εύκολο να βάλεις όλη σου τη δύναμη στις μικρές λαβές τους και μεγαλύτερες εκεί πίσω δεν χωρούσαν. Υπάρχει στη μέση το μπαράκι. Και αν έχεις επάνω και ένα μεγάλο gps τότε πρέπει να βγάλεις το gps, τα γάντια κλπ για να αλλάξεις θέση στη ζελατίνα. ΟΚ ας δούμε αν μπορέσουμε να βάλουμε τον μηχανισμό κάπου πιο βολικά. Ταυτόχρονα όλοι αναρωτιώντουσαν αν μπορείς με αυτή τη διάταξη να καλύψεις κάποιον πολύ ψηλό και ογκώδη τύπο, τόσο καλά όσο το φέρινγκ μιας μεγάλης touring μοτοσικλέτας. Μπορεί ο Ίκαρος να γίνει GT; "Gran Tourismo senior?" Ξύσιμο κεφαλιού- ξύσιμο μολυβιού- "uno momento por favor"...
Παίρνουμε την ήδη υπάρχουσα βάση και στο σημείο που βρίσκει το τιμόνι στα full lock σημεία του, ανεβάζουμε παράλληλα το σχήμα του. Ναι σωστά μαντέψατε θα προσπαθήσω να βγάλω το μηχανισμό ανύψωσης στην έξω πλευρά. Θα μου πεις στο χαρτί γίνεται σχετικά εύκολα καθότι δύο οι διαστάσεις... Και το βασικό... πως θα μοιάζει περίπου; Ε με λίγο παιχνίδι με τον υπολογιστή και τις παλιές φωτό του Ίκαρου... μισοκλείνεις τα μάτια και...
Και πάμε πάλι από την αρχή. Για την ακρίβεια πάμε λίιιγο πριν την αρχή και αλλάζω το καλούπι που ήδη έχω ώστε να μπορεί να υποστηρίξει φαρδύτερη επιφάνει ψηλά. Κατά τα άλλα η διαδικασία είναι η γνωστή και "αγαπημένη". Αλεπάλληλα στρώματα εποξικού και aeroglass, τρίψιμο, στοκάρισμα τρίψιμο. Και ξανά και βάψιμο και...
Επόμενο στάδιο οι δρομείς. Η μέθοδος ίδια με το απλό Ikarus. Αλλά το σχήμα θα είναι διαφορετικό για να μπορεί να σηκώνουν την διάφανη επιφάνεια του συστήματος ψηλότερα. Ψηλότερα όμως χωρίς να χάνει σε σταθερότητα. Οπότε διπλή επιφάνεια συμπίεσης με το βίδωμα. Ουπς, τα μαγαζιά δεν φέρνουν τις υπέροχςε λαβές από βακελίτη, οπότε πάμε σε απλές. Απλά μεγαλύτερες για να έχουμε και καλύτερο "πιάσιμο" αφού πια έχουμε άπλετο χώρο. Μια μικρή στοίβα από κομένα και πεταμένα πλαστικά αργότερα ο δρομέας της μιάς πλευράς μοιάζει κάπως έτσι:
Ανοικτό -κλειστό:
Και διαλυμένο στα κομμάτια που το συνθέτουν:
Το όλο σετ δοκιμάζεται αρκετές φορές και όταν δουλεύει πια σίγουρα φτιάχνω ένα δέυτερο και την γνωστή μπάρα στήριξης.
Η μορφοποίηση του plexiglass γίνεται σε νέο σχήμα που να συνδυάζει τις γραμμές της βάσης με το γενικό σχήμα του ρύγχους της μοτοσικλέτας. Βιδώνεται με πλατύτερες βίδες που -επιτέλους- βρήκα σε λογική τιμή εντός της χώρας.
και λίγο αργότερα:
και τελικά:
Συνολικό ύψος σε πλήρη έκταση 49 πόντοι!
Και εγκατεστημένο στην μοτοσικλέτα. Αεροδυναμικές δοκιμές στη συνέχεια. Ενδεχομένως και ένα άνοιγμα ζαμηλά στο plexiglass;
Στο χώμα δουλεύει όπως περίμενα.
Στο κλειστό επαρχιακό κομμάτι στο μίνιμουμ ύψος σου αφήνει ρεύμα αέρα μόπνο στο κράνος.
Στο μέγιστο ύψος της σε καλύπτει πλήρως. Ο αέρας περνάει πάνω από το κράνος μου (είμαι 1.72 εκ) αλλά βλέπω και μέσα από το plexiglass. Αφενός δεν μου αρέσει (μόλις λερώσει η ζελατίνα θα είναι και κουραστικό με τις διαθλάσεις) και αφετέρου έχω καταλήξει ότι είναι πολύ πιο ξεκούραστα, χωρίς στροβιλισμούς και δροσερά, όταν το ρεύμα του αέρα σε χτυπά στην πάνω πλευρά του κράνους και ένα τμήμα της δευτερεύουσας ροής περνάει στο πρόσωπο σου όταν οδηγείς με μικρή ταχύτητα.
Ειδικά όταν έρχεται από τη θάλασσα...
Άντε ας γιορτάσουμε την ολοκλήρωση του project με μερικές φωτό ακόμα:
No comments:
Post a Comment